بدحجابی زمینه ساز استعمار فرهنگی:

رهایی از استعمار و سلطه بیگانگان و دستیابی به استقلال یکی از مهمترین خواسته های یک ملت به شمار می آید، بزرگ آرمانی که برای دستیابی به آن حتی جان و مال شان را نیز فدا می کنند. استقلال، گونه های مختلفی دارد که در این میان استقلال فرهنگی یکی از مهمترین زیر شاخه های آن به شمار آید.

یکی از مهمترین وظایف افراد جامعه حفاظت و حراست از استقلال فرهنگی می باشد، همان میراث کهنی که نسل به نسل و سینه به سینه به آنان رسیده و آنان نیز موظفند که این میراث غنی را به نسل آینده انتقال دهند که بهترین راه دستیابی به این مهم، توجه به نمادهای فرهنگی است که در این میان پوششِ مناسب و برخاسته از ارزش های دینی و آداب و رسوم ملی، یکی از مهمترین نمادهای فرهنگی جامعه اسلامی محسوب می شود.

تک تک مسلمانان و به خصوص جوانان، با استفاده از پوشش متناسب با ارزش های حاکم بر جامعه اسلامی، نه تنها استقلال فرهنگی کشور شان را بیمه می کنند بلکه با لباس خود، ملیت و نیز نوع گرایش دینی خود را به جهانیان اعلام می کنند و بدین سان زمینه اعتلا و پیشرفت فرهنگ غنی شان فراهم می سازند.

یکی از نویسندگان در این زمینه می نویسد: «وقتی یک خارجی و غریبه وارد محیطی می شود، نخستین علامتی که او را می شناساند همان لباس اوست و گویی انسان ها با لباس خود با یکدیگر صحبت می کنند و هر کس به زبان لباس خویش، خود را معرفی می نماید که من کیستم؟ از کجا آمده ام؟ و به چه دنیا و فرهنگی تعلق دارم.»[1]

متقابلا گرایش به بدحجابی و استفاده از لباس ها و پوشش مغایر با ارزش های دینی و ملی زمینه ی تزلزل و از هم پاشیدگی فرهنگی را فراهم می آورد و راه را برای نفوذ فرهنگ بیگانه و در نتیجه استعمار فرهنگی، هموار می سازد که در این میان «افراد بدحجاب» در حقیقت نقش «تخریپچی فرهنگی» را برعهده دارند که با هنجار شکنی اجتماعی، زمینه ی استقرار فرهنگ بیگانه را فراهم می سازند.

[1]. حداد عادل، فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی، انتشارات سروش، چاپ هفتم، 1376، ص 8.